sábado, 1 de maio de 2004

Poema de António Aleixo, de Goyânia (Brasil):


AMÔ CAIPIRA

(em goianês)


CAPÍTU VI



Ôgi bibí xá di sabuguêro
Di bacáti i fôia di coquêro
Sangradágua i leite di gamelêra
I cumi parmito di palmêra
Sumo di çapêchi cum ortelã
Amaçáda di semênti di rumã
Foi mêmu qui bebê só água
Cuntinuei duênti i cum mágua

Nada tabão prá mim
Cuntinuu munto duentím
Cada vêis mais magrím
É fárta do seu aféto i ternúra
Da sua meiguísse i da sua dossúra
I do ecéssu da minha lôcúra
Vô pricurá quem sábi fazê sumpatía
Si fô o cázo vô inté na Baía

Si pai di santo num adiantá
Deus milívri, inté cum vodú vô pegá
Êçi sei qui mi adigitóra
Procê na çérta qui pióra
Çê vai adueçê di nóis ficá cum dó
É dô na cabêssa i nus peito
Dói o ombro isquerdo i direito
Fica dilurído a pereréca i o fiofó

Aí vosmecê vai querê queu ti oxilío
Num sô di vingânsa, ieu ti acarissío
Ti cúbro i num dêxo oçê paçá frío
Proçê assêndu inté larêra
I ficu ti velânu na cabicêra
Pódi rancá todo meu pêlo
Çê vai tê todo meu zêlo
Cum merçê, favô i disvêlo

Vô mi ismerá im gintileza
Inda cum coidádo i presteza
Vô pricurá ti zelá cum dedicassão
Munto táto i moderassão
Diferênti doçê vô tidá carím
Amô i afágo, tudo cum geitím
Mêmu qui sêgi contra sua vontádi
Vô ti tratá cum bondádi



Pódi ficá tronquíla i açussegáda
Cus meus préstimos sua duênsa num é náda
Oçê vai bebê suco di pitanga
I cumê pôpa di manga
Si inxê di mané peládo
Brôa i pão torrádo
Vai si livrá da brucharía
I vortá a carmaría

Aí ieu vórtu a perengueza
Mi péga nova maleza
I vô curtí dinôvo a tristeza
Diácho di vida mardíta éça nóça
Cu perdão da palavra é uma jóssa
Quando num é briga é fóça
Pudêmu fazê pruméssa
Cunóis é azári a béssa

Aligría di póbri dura pôco
Inda mais prá santo do páu ôco
Ricunhêssu qui num sô frô di cherá
Mais tumbém ôcê num pódi mi cruçificá
Prá cada defeito meu
Ressárta ôto defeito seu
Um bão izêmpro é seu disprêzo
Qui pago cum minosprêzo

Qui bósta! Cuntinuu ti querênu
Tarvêis um tiquim mênu
Di quárqué geito tô sofrênu
Ôçê fáis dimim um tiongo-mongo
Chêga, vô çoá o gongo
Níço, vô dá um básta
O querê tumbém gásta
As aza, sôçê quizé ôçê rásta

Agora nóço relaçonamêntu isfría
Cuma barriga di gía
Cançei di sê seu capáxo
Pódi baxá o fáxo
Sê sua cadêra dobrávi
Sê seu lênso discartávi
Sê seu saco di pancada
Prus ôtos tudo, pramim nada





Ôçê num mi dá nem ua palávra
Nem di bênhi nem qui agráva
Pramim ôçê num rebóla
Só prus coléga di iscóla
Proçê ieu sô Genaro meu bêm
Só ingânu i no fim amém
Proçê ieu sô o arlequim
Apenas um réliz bunequim

Mêmu num valênu um centávo
Quando oçê pricíza ti sárvo
Pur oçê tô ficânu lôco varrido
Sô só prântu, funguêra i gimido
Nada ricurçêia mais num cústa tentá
Pás ôtas ruidádi tumo xá
Na tóssi túmo charópi de graviola
Pá gargânta bêbo suco di carambola

Ancin qui ôçê fica bôa
Vórta a pulítica di mi ispizinhá
Impurrá, agridí i dizaforá
Purcáuza di nada, mi magôa
Intão vô coiê Jamelão no serrado
I rancá gervão no dismatado
Quêlis vô fazê uma firvura
Bebê pá matá éça cicura

Amô cuma o meu proçê
Nunquinha qui vai nassê
Di imitassão pódi apareçê
Apezar dôçê ele num mereçê
Nunca vi amô mais grudêntu
Paréci xapiscado cum simêntu
Do tamânhu do seu pensamêntu
Si axá qui tá piquênu ieu armêntu

Tumára quieu num prissízi si cunsurtá
Munto mênus si interná
Já sufrí pur dimais
Um dia ôçê mi xuta
Nôtro num mi qué i rifuta
Num quero tivê jamais
Pramim ôçê pódi dançá o vira
Adeus adeus amô caipira

Sem comentários:

Arquivo do blogue

Acerca de mim

A minha foto
- Lisboa, Portugal
Aposentado da Aviação Comercial, gosto de escrever nas horas livres que - agora - são muitas mais...