domingo, 2 de maio de 2004

Poema de António Aleixo, de Goyânia (Brasil):


AMÔ CAIPIRA

(em goianês)


CAPÍTU VII



Mêmu si mí batê cum burdúna
Num bêbo decoção de piúna
Nênhí si fô mandado pur canhôto
Tomém num tômu mistura de azôto
Fújui cuma um curiscu
Num mi péga nem trisca
Inté durmu nu çerênu
Ôndi ninguém tivé mí vênu

Mais soçê num si aliviá êçi bodum
Num ti quéru dijeitu ninhum.
Êta xêru de jaratatáca!
Deusmilivi désça inháca
Pá tirá içu doçê morena
Sóssí isfréga petá di assuçena
Qui vai tidexá cum um xerím
Iguár as rosa mogorím

Sitivé limpinha e cem CC
Todo mundo vai ti querê
Sunçê vai sitorná filé
Cum sabôri de suqui di mururé
Curtídu cum pinga i cum capilé
Tânu gostoza cuma ôçê vaitá
Querênu ô não tênhi quimidá
Mêmu cenquerê vô ti istrupá

Tô pur dimais dismilinguido
Num vô sê seu marido
Mi infiarum ua tizana
Di çeiva di jagoirana
Içu tudu é imbondo
Antis venênu di marimbondo
Só quéru oçê quoeu
Pódi çê culorida cuma breu

Palavriei inté mi cançá
Tentânu ti cunquistá
Indabém qui ieu num tava mamânu
Poiz oçê num tava gostânu
Parei cá cunverça chuja
Arreneguei o dizê bizurría
Uzei de sabiduría
Paçei a imitá curuja

Adispois di uas carraspana
Si amuléssi as pestana
Si fica cum xêru di rabuju
Indamais sitivé chuju
Bôca cum gôsto di cábu de guardaxúva
Brasso pinicânu feitu saúva
Cabêssa zuânu cuma abêia
Bafo xerânu a xulé di mêia

Oçê ta milevânu na mumunha
Daqui prá frênti tô di ôi
Vô passa o cárru nafrênti dus boi
Ah! Vô apertá as cunha
Torcê bastânti as corêia
Cárru apertado qui canta
Ié sêdu qui si levanta
Pois tô vênu as coisa fêia

Ah! meu zuscristim
Tenha dó dimim
Tão mi impurrânu pru capêta
Já tô vênu ele pela grêta
Vuânu feito brabulêta
Vênhi andânu capenga
Balançânu a istrovenga
Ieu aqui neça lengalenga

Num sô nada na vida
Pricuru a sorte pirdída
Vênhi midá a sua mão
Num cunçígu mi cunformá
Já pirdí tumbém a razão
Nênhi dianta mi paparicá
Arguém robô oçê dimim
Ancim vô ficá sozim

Oçê é gata nu teiáso
Bicervânu o cél azú
Óia pru nórti i pru çú
Só iscutu seu runrunádu
Ieu sônhu acordádo
Pensânu qui coce tô abraçádu
Num quéru mais vivê
Prifíru disfalecê





Todo mundo sábi qui sô um pilingrínu
Qui zanza cem distínu
Tô vivênu um tormêntu
Já num mais aguêntu
Dêxa omênu ficá doçê juntim
Dispois çígu meu camim
Inté arcançá meu fim.

Pençei im bebê istânhi dirritido
Ô metê ua bala nu uvídu
Serteza dieu mi istrubicá
Omênu nunca mais iscutá
A arma ia vuá feito bejafrô
I o corpo istribuxá de dô
Ia dá panca pá juntá us miôlo
Ah! chega de rolo!

Pur pôca coiza tô fazênu fuá
Inté pirdí u paladá
Fiquei de istâmu fûndu
Tinha fome di cumê xûmbu
Um rói-rói nas tripa
Vontádi di ingulí feito xiriríca
Pá alimentá minhas améba
Qui cômi cuma pôicu na céva

Si revigóro i vórtu musculozo
Çêcu di cedi nas suas muxiba
Oçê pur báxo ieu prurríba
Um agarra-agarra dificurtozo
É ancim cá coiza fica boa
Nu iscôndi-iscôndi atráz di taboa
Num mim impórtu diçê coió
Dêsdi qui tênhu oçê pramim só

Têmhu tezão de bódi
Cumigo-ninguém-pódi
Déça vêis ninguém tiacódi
Nênhi pricízo vêrga têza
Prá dá geitu néça beleza
Num dianta mim inpô quijila
Deça vêis vô sê cauíla
Adeus adeus amô caipira

Sem comentários:

Arquivo do blogue

Acerca de mim

A minha foto
- Lisboa, Portugal
Aposentado da Aviação Comercial, gosto de escrever nas horas livres que - agora - são muitas mais...